Uregulowanie PIT przez wspólnika z konta spółki

Udziałowiec spółki jawnej uiścił z jej konta zaliczkę na podatek dochodowy od swojego udziału w dochodzie osiągniętym przez spółkę z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Jednak organ podatkowy stwierdził, że taka zapłata była niedopuszczalna i w związku z tym uznał, że wspólnik nie uregulował swojego zobowiązania. Sąd orzekł co innego.

Płatność zaliczek PIT bezpośrednio z konta spółki

Spółka jawna osiąga przychody z działalności gospodarczej. Wypracowane zyski dzieli między swoich wspólników odpowiednio do posiadanych przez nich udziałów. Wspólnicy zlecili służbom finansowo-księgowym spółki obliczanie kwot należnych ciążących na nich zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych i wpłacania ich z konta spółki bezpośrednio na konto urzędu skarbowego. Jeden ze wspólników wystąpił do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z zapytaniem, czy uiszczanie w opisanych okolicznościach PIT przez spółkę, na jego wyraźne polecenie, czyli będące jedynie działaniem o charakterze technicznym, może następować z rachunku bankowego spółki?

Wyręczyciel podatkowy do 1000 zł

Organ podatkowy dopytał wspólnika, ile wynosiła kwota PIT przelana z konta spółki. Po uzyskaniu odpowiedzi, że przekraczała kwotę 1000 zł, Dyrektor KIS wydał interpretację, w której uznał, że treść obowiązujących przepisów nie daje w takiej sytuacji możliwości działania przez spółkę w charakterze wyręczyciela podatkowego. Nie można zatem uznać, że wspólnik uregulował swoje zobowiązanie podatkowe. Zgodnie bowiem z obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. brzmieniem przepisu art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, zapłata podatku może nastąpić także przez inny podmiot, jeśli kwota podatku nie przekracza 1000 zł.

Czynność techniczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. zwrócił jednak uwagę, że występujący z wnioskiem o wydanie interpretacji udziałowiec spółki wyraźnie zadeklarował, że przedmiotowe działania spółki mają charakter wyłącznie techniczny. Wspólnik wyręczył się innym podmiotem – spółką – jako „wpłacającą” kwotę zobowiązania podatkowego w jego imieniu. A dopuszczalne jest wpłacenie na konto urzędu skarbowego przez osobę trzecią środków powierzonych przez podatnika. Stanowi to właśnie czynność techniczną. Warunkiem możliwości dokonania zapłaty podatku w ten sposób jest przeprowadzenie tego procesu tak, by organ skarbowy nie miał wątpliwości, że otrzymał środki od podatnika, a nie od podmiotu dokonującego wpłaty.

To nie umowne przenoszenie zobowiązania

Sąd powołując się m.in. na wyrok NSA z 26 maja 2008 r., sygn. akt I FPS 8/07, przypomniał, że od wspomnianej czynności technicznej wyręczyciela podatkowego należy odróżniać umowne przenoszenie zobowiązania, które w zakresie zobowiązań podatkowych jest niedopuszczalne. W § 2 art. 62b O.p. zawarto domniemanie, iż takie wpłaty innego podmiotu należy uznać za pochodzące ze środków podatnika. Przepis ten nie ustanawia w żaden sposób zakazu dokonywania wpłat podatków za pośrednictwem osób trzecich. Zapłata to co innego niż wpłata. Wpłata stanowi właśnie czynność techniczną uiszczenia zobowiązania przez inny podmiot, ale w imieniu zobowiązanego. Sąd podsumował, że jeśli nie ma wątpliwości, iż wpłata dokonywana jest ze środków należących do podatnika, a tylko sama czynność „wpłaty” dokonywana jest przez wyręczyciela, to nie ma przeszkód prawnych, by została zrealizowana przez podmiot zaangażowany przez tego podatnika (wyrok z 28 lipca 2022 r., sygn. akt I SA/Go 184/22).

Podsumowanie

Istotne jest, by środki przekazane do urzędu skarbowego tytułem wpłaty zobowiązania podatkowego przez spółkę w imieniu wspólnika, zostały wpłacone właśnie jako wykonanie polecenia tegoż wspólnika do rozdysponowania środkami należącymi do niego, tak by fiskus nie doszukiwał się w takich działaniach niedozwolonego przenoszenia zobowiązań podatkowych.

Autor: Robert Nogacki, właściciel Kancelarii Prawnej Skarbiec specjalizującej się w doradztwie prawnym, podatkowym oraz strategicznym dla przedsiębiorców